Met de intrede van de isolatiemaatregelen verandert er veel als je een leven hebt waarin je actief en outgoïng bent. Zo ook bij één van mijn klanten.
“Toen werd ik ineens geconfronteerd met mezelf”, zei een klant tegen me in een ‘online sessie’. “Ik zag na een paar weken in dat ik de eerste periode vooral in de ontkenning zat. ‘Ach even thuisblijven’ was mijn eerste gedachte, en dan kan ik er weer op uit met vrienden’. En ‘het zal mij niet raken, want ik ben geen oudere’…dat soort gedachten. Vervolgens was ik nog druk met het regelen van zaken, zodat ik thuis kon werken. Na een paar weken merkte ik dat ik me depri en alleen voelde. Ineens werd ik me bewust dat mijn werk toch wel heel veel voor me betekent: contacten met collega’s, en betekenis hebben voor mijn cliënten”. Ze vertelde verder: “Wat ook heel duidelijk en confronterend was, is dat ik merkte hoe solistisch mijn functie eigenlijk is. Ik heb geen team waarvan ik officieel onderdeel ben. Dat wordt nu ineens heel duidelijk. Ik heb gevraagd of het goed was om aan te sluiten bij een teamvergadering. Dat was goed. Maar toen ieder lid werd gevraagd hoe het met hem of haar ging, en mij niets werd gevraagd… Ja dat begrijp ik wel, want ik ben de enige met een nieuwe rol…. Dat begrijpen en mezelf uitleggen waarom het zo gaat, tja…dat doe ik dan. Ik snap het echt wel, maar ik voel me er rot onder. Normaal gesproken op kantoor merk ik daar niets van, nu wordt mijn positie wel heel (pijnlijk) duidelijk.
Ik zag na een paar weken in dat ik de eerste periode vooral in de ontkenning zat.
Op mijn vraag wat er dan met haar gebeurt: “Het maakt van alles los, onzekerheid, teleurstelling, verdriet…. Normaal gesproken voel ik dat niet zo, want in de avonden en weekenden ga ik uit eten met een vriendin. Naar de film, op vakantie, dat soort dingen. Maar nu! Nu snak ik naar andere mensen zien en het mag niet. Ik verzin allerlei redenen waarom ik wel naar een vriendin kan gaan, kan facetimen met vrienden. En ja, één iemand uitnodigen! En dan beiden aan de uiteinden van de tafel zitten met een lunch. Dat is raar. Mijn vriendin komt binnen; géén knuffel. Ze gaat weg; géén zoen! En de rest van de dag zit ik aan dezelfde tafel….”
Ik vraag mijn klant op een andere plek te gaan zitten en laat haar een oefening doen die haar veel meer in haar lijf brengt. Ik zie rust komen. Zij voelt dat ze rustiger en zachter wordt. Haar lijf wordt letterlijk zachter. Ons gesprek gaat op een heel andere manier verder. Er is letterlijk van alles veranderd. Haar lijf, haar gemoed, haar gedachten.
